Als iemand mij in 2015 zou voorspeld hebben dat ik in 2024 een blog zou schrijven en een website online zou zetten, dan had ik die persoon waarschijnlijk gek verklaard.
Net zo min zou ik toen geloofd hebben dat ik plots noodgedwongen voor lange tijd afwezig zou zijn op mijn werk. Hoogstens veertien dagen, dacht ik, en dan meteen terug aan de slag. Een beetje rusten en hopla, terug aan het werk! Dat deed ik trouwens al heel mijn leven zo. Als het écht nodig was, even thuis, wat uitzieken en dan terug volle bak erin vliegen.
Ik kon toen ook weinig begrip opbrengen voor mensen die langdurig thuis bleven wegens ziekte. Een depressie? Oververmoeid? Ho maar, gewoon wat plantrekkerij, anders niets ! Oh, wat schaamde ik me diep voor deze gedachten toen ik plots zelf met mijn beperkingen en onmacht werd geconfronteerd. Dit zelfinzicht kwam bijzonder hard aan.
De maanden voor mijn crash had ik totaal niet door, hoe mijn lijf schreeuwde om aandacht en rust. Ik herkende de signalen niet en negeerde deskundig alle pijn, de vermoeidheid, het ongemak… . In mijn hoofd kon ik trouwens absoluut niet gemist worden op het werk: ik had een verantwoordelijke functie en er lagen tal van taken op me te wachten die, in mijn beleving, uiteraard, door niemand anders konden worden gedaan.
En toen kwam de burn-out.
Alle argumenten en trucjes die ik telkens had gebruikt om toch door te blijven gaan hielpen niet meer. De inzinking was totaal, de bodem was bereikt.
Kort nadat ik op ziekteverlof werd gezet, merkte ik dat werken op een computer amper nog lukte. Na vijf à tien minuten begon alles te dansen voor mijn ogen en voelde mijn hoofd overvol aan. Ik had sterk het gevoel dat in mijn hoofd iets was geknapt, waardoor ik zelfs al na heel korte tijd aan de computer, niets anders kon dan afhaken en ik dan minstens een half uur of soms een halve dag moest bekomen. Hoe harder en langer ik probeerde om door te gaan, hoe erger dat gevoel werd.
Vandaag, lukt het wel terug, zoals je kan lezen. Het lukt me inderdaad als ik mezelf begrens. Als ik niet de hele dag voor de computer zit. Gedoseerd ook, nu een uurtje, dan wat anders doen, terug een uurtje enz. … .
Laat dat misschien een tip zijn voor lezers van mijn blog die net zoals ik vroeger een hele dag non stop op hun computer werken. Ik was zo gedreven en gehaast om mijn werk af te krijgen, dat ik de tijd niet nam om tussendoor even iets anders te gaan doen. Even een korte break nemen. Ik weet dat je nu denkt, jaja, gemakkelijk spreken als je niet meer in het werkveld zit en een deadline moet halen. Maar ik besef zeer goed dat mede door de Corona periode, het gebruik van een computer alleen nog maar meer een verplichting geworden is en super gepromoot wordt, we kunnen niet meer zonder. Dit gegeven doet me soms de wenkbrauwen fronsen. En ja, ik hou mijn hart vast voor de gevolgen op lange termijn.
Dus hierbij nogmaals een pleidooi voor het beperken van jullie schermgebruik. Wees er je van bewust, dat, zowel computer, tablet, smartphone, laptop enz. enz. , bij overmatig gebruik een invloed hebben op je brein, op je slaappatroon, op je rust.
Confronteer je zelf daar even mee: hoe lang kan jij zonder je scherm ?
Al die challenges waar je een kik van krijgt en die je wil aangaan…. Misschien is de confrontatie met je schermgebruik wel dé challenge om beter voor jezelf te zorgen.