Een hele tijd voor mijn crash, zat ik samen met een goede vriendin in een gezellig cafeetje in Beernem.
Ze aanhoorde mijn verhaal over de pesterijen waar ik onderhevig aan was op mijn werk en over het gevecht dat ik aanging met mezelf om me staande te houden. Kunnen blijven werken en kunnen blijven functioneren was de drijfveer. Blijven tonen aan iedereen rondom mij, dat ik de situatie onder controle had. Ik verwachtte van mezelf als leidinggevende, niet minder.
Het deed wel deugd om eens mijn hart bij mijn vriendin te kunnen luchten.
Ze schudde haar hoofd en vertelde me toen het verhaal van de gekookte kikker. Ze wees me er op dat ik goed op weg was om een gekookte kikker te worden.
“Stop een kikker in een pan met heet water en hij springt er uit. Maar zet een pan met koud water en de kikker op het vuur, dan blijft de kikker zitten en door de langzame verandering van temperatuur wordt de kikker langzaam gekookt en sterft.”
Het verhaal, waar of niet waar, dat laat ik in het midden. Wat wel van belang was, is de boodschap die er onder schuilde.
Als je lange tijd op dezelfde werkplek bent, gebeuren er in de loop van de tijd heel veel veranderingen. Subtiel en langzaam. Je past je steeds aan want je werk is belangrijk. Het zorgt voor inkomen, status, zekerheid en hopelijk ook waardering door je werkgever. Vooral als je ambitieus bent leg je de lat voor jezelf heel hoog om je werk te kunnen blijven behouden.
Door me steeds aan te passen aan de veranderde situatie en te blijven volharden in die moeilijke omstandigheid, in plaats van te stoppen, verlegde ik keer op keer mijn grenzen en had ik niet door hoe slopend dat was voor mezelf.
Het verhaal van de kokende kikker, heeft toen bij mij wel een belletje doen rinkelen en het heeft me er wel toe aangezet om na te denken over mijn situatie. Het heeft me eveneens de moed gegeven om naar mijn leidinggevende te stappen.
Het is belangrijk dat je af en toe je ei kwijt kan bij iemand die je vertrouwd. Iemand die de dingen vanop een afstand kan bekijken en die daardoor een klaarder zicht heeft op de omstandigheden. Het is nog belangrijker om dan ook open te staan voor de signalen die ze geven. Je omgeving ziet vaak veel eerder dan jij zelf als je over je grenzen gaat en blijft gaan.
Hoeveel energie verspil jij door je grenzen niet te kunnen/durven aangeven? Wanneer is genoeg, écht genoeg ? Bij wie kan jij dan terecht?
En, jawel hoor, pesterijen zijn een stempel op je stempelkaart voor Burn-Out.